“Je moet nu wel bewegen hoor”, zei mijn mooie lieve vriendin tegen me, terwijl ik bloot bovenop haar lag. Ik was negentien en had voor het eerst van mijn leven seks. Mijn vriendin had vóór mij al een vriendje gehad en wist dus hoe het moest, ik was zo groen als gras. Was enorm onder de indruk van het feit dat ik mijn harde lid even daarvoor bij haar naar binnen had geschoven en lag daar stil van te genieten. Maar het hoorde kennelijk anders, ik moest bewegen. Hoe deze voor mij allereerste keer verder verlopen is, weet ik niet meer. Ik ben gaan bewegen en ben daar met het verstrijken van de tijd steeds beter in geworden. In snel bewegen, langzaam bewegen, in het uitstellen van een zich aandienend orgasme, in het er op aan sturen gelijktijdig klaar te komen. Ik vond mezelf best een goede minnaar, volkomen onwetend van de wereld die er nog te ontdekken viel.
En nu, een half mensenleven later, leer ik weer verstillen. “Lig maar stil, voel maar hoe het is om helemaal niets te doen, niets te moeten,” zie mijn mooie lieve Carla me al vrij snel na het begin van onze relatie. Ik heb het weer moeten leren, kon het aanvankelijk wel eventjes, maar ‘moest’ dan toch weer bewegen. Dan kwam immers de opwinding, dan kwam het vuurwerk. Inmiddels heb ik het ‘in verbinding stil liggen’, helemaal omarmd en leren waarderen. Het is ongelofelijk mooi en bijzonder om op deze manier met een vrouw samen te zijn. Om iedere spiertrekking, bij haar of bij mij, te voelen. Om te ervaren hoe alleen al het warm omsloten zijn van mijn lid, voldoende kan zijn om harder-dan-hard te worden. Maar ook dat het helemaal oké is als mijn mannelijkheid zich op een gegeven moment terugtrekt, om daarna als een klein nat frummeltje tussen ons in te liggen. En hoe bijzonder het voelt om nu ten volle te kunnen waarderen van dat wat ik als onzekere tiener als vanzelf al deed: helemaal… niets.
