Een paar maanden geleden schreef Carla’s oudste zoon Theun een ‘blog’ over tepels. Theun werkt in de zorg, musiceert en schrijft regelmatig teksten over zaken die hem als jong volwassene bezig houden. In deze blog sprak hij zijn verwondering uit over het verschil in hoe er aangekeken wordt tegen mannen- en vrouwentepels. Dat zou, zo was zijn conclusie, toch helemaal niet uit moeten maken? Als reactie op zijn blog stuurde ik hem via whatsapp een foto die ik kort daarvoor van zijn moeder maakte: met ontbloot bovenlijf, haar armen vol levensvreugde naar de hemel geheven, haar borsten prominent in beeld. ‘Aah mooi!’ appte hij terug, vergezeld van een duimpje omhoog. Een zoon die zijn blote moeder mooi vindt, niet meer… en niet minder.
Hij en wij waren grappig genoeg op hetzelfde moment met hetzelfde bezig. Met het onszelf en de wereld om ons heen willen overtuigen dat de beperkende gedachten over goed en fout, zedig en onzedig, doodnormaal en raar ons door de eeuwen heen zijn aangepraat, maar ons totaal niet dienen. En dat we deze beperkende gedachten, zodra we ze herkennen, gewoon los mogen laten. Want waarom in Godsnaam zou een mens zich voor haar of zijn tepels moeten schamen? Of voor welk lichaamsdeel dan ook?
Gisteravond keken Carla en ik de BBC documentaire ‘What was normal life like in Pompeii before its destruction?’ van geschiedkundige Mary Beard. Het Italiaanse plaatsje Pompeii werd in het jaar 79 door een dikke laag as van de plotseling actief geworden vulkaan Vesuvius bedolven en zo perfect geconserveerd. Hierdoor kunnen we ons nu een goed beeld vormen van hoe het leven van de Italiaanse Romeinen er zo’n 2000 jaar geleden uit zag. Eén van de bijzonderheden is dat er zestien fallische plaquettes op de overeind gebleven huizen te zien zijn, zestien uit steen gehakte erecte penissen. Daarnaast zijn er bij het uitgraven en onderzoeken van de bedolven stad talloze gebruiksvoorwerpen en amuletten gevonden in de vorm van of met een afbeelding van een penis.
Lange tijd heeft men gedacht dat de oude Romeinen een oversekst leven leidden. En dat er in Pompeii tientallen bordelen waren. Maar volgens de meest recente zienswijze was er maar één bordeel en waren de Romeinen niet oversekst. De fallus was voor hen het symbool van mannelijkheid en macht en had een beschermende, magisch afwerende en zelfs goddelijke kracht. De fallus werd zelfs als een god vereerd. De bekendste fallus gerelateerde Romeinse god is Priapus, de beschermer van tuinen, begraafplaatsen en reizigers. Zijn erecte fallus, van het formaat bovenarm, zou het ‘boze oog’ afwenden en geluk brengen. Verder bracht Priapus natuurlijk vruchtbaarheid en potentie.
Carla en ik maakten de afgelopen tijd al foto’s van verschillende intieme situaties, van het door mij gepassioneerd kussen van haar ontblote bovenlichaam tot het door haar liefdevol vasthouden van mijn erecte penis. En zo willen we binnenkort ook foto’s maken van het door mij penetreren van haar vagina, haar yoni. Op een sfeervolle, mooie, respectvolle wijze. Toch zal ik die foto niet zo één, twee, drie naar Theun of iemand anders in onze directe omgeving sturen. Helemaal ‘vrij’ ben ik zelf dus ook nog niet. Terwijl er toch bijna niets mooiers én gewoners is dan deze ultieme vereniging tussen man en vrouw, tussen het mannelijke en het vrouwelijke, tussen hemel en aarde. In India wordt de vereniging van de god Shiva en de godin Parvati in bijna ieder huis geëerd. Zoals hier vroeger in ieder goed katholiek huishouden een kruisbeeld aan de muur hing, zo staat vandaag de dag in India op bijna elke schoorsteenmantel een ShivaLingam, een gestileerde voorstelling van de vereniging van de lingam van Shiva en de yoni van Parvati, als symbool voor de goddelijke verbinding tussen man en vrouw.
