“Volgens mij moeten we gewoon m’n intuïtie volgen en ophouden met op internet naar het weer kijken! We hebben al vaak gemerkt dat dat lang niet altijd klopt. Mijn gevoel zegt dat we morgenochtend kunnen fotograferen!” Aan het woord is Carla en onderwerp van gesprek is een fotoreportage die we al enige tijd graag zouden maken. Een maand geleden waren we een paar daagjes in Drenthe en bezochten toen het hunebedcentrum in Borger en twee hunebedden in Noord-Sleen. Onze interesse in de bijzondere bouwwerken was gewekt door een interview met bedrijfskundig ingenieur en gezondheidscoach Ard Pisa. Pisa heeft een heel eigen kijk op de ontstaansgeschiedenis van hunebedden en andere megalithische bouwwerken. Het zouden geen graftombes zijn, maar oeroude krachtcentrales of wellicht enorme informatiecentra. Een raar idee? Ja, dat zeker. Maar feit is wél dat er in hunebedden en overigens ook in pyramides nooit skeletten gevonden zijn. En dat men ook in het hunebedcentrum zelf een forse slag om de arm houdt voor wat betreft de ontstaansgeschiedenis.
Afijn, na ons bezoek aan Drenthe wilde ik er graag nog een keer heen om een hunebed bij zonsopgang te fotograferen. Maar zonsopgang betekent in deze tijd van het jaar zo rond de klok van vijf! Minus anderhalf uur rijden en minus een half uur om op te staan en koffie te zetten, betekent om drie uur ’s nacht ons bed uit. Nou is dat best leuk voor een keer, maar dan wil je wel graag zeker weten dat je ook écht een mooie zonsopgang te zien krijgt.
“Lieverd, je hebt groot gelijk, we gaan vanavond op tijd naar bed en morgenochtend in alle vroegte op stap!”, geef ik Carla als antwoord. Ik heb wel zin in het plotselinge uitje en bovendien is het nu, op zaterdag-namiddag, stralend mooi weer. Dus waarom zou het dat morgenochtend vroeg niet zijn? Buienradar vertelt ons dat er vanaf drie uur ’s nachts bewolking komt, we zien een maantje én een wolkje. Maar dit negeren we, we koersen vanaf nu op onze – of eigenlijk vooral Carla’s – intuïtie. Ik maak mijn fotospullen in orde en doe ze alvast in de auto, Carla smeert ontbijtkoek, maakt muesli klaar om mee te nemen en maalt koffie. Samen zoeken we de kleding uit waarin ik haar bij het hunebed kan fotograferen. We spreken af dat we de wekker om drie uur zetten en dat degene die als eerste uit bed is even naar de hemel kijkt. Is het bewolkt dan cancelen we het hele plan, is het helder dan gaan we er voor.
Om half drie wordt Carla wakker, ze moet plassen. Slaapdronken schuifelt ze naar de wc. Intuïtie of niet, als ze weer terug loopt kan ze het niet laten even op haar telefoon te kijken. Daar staan nu een wolkje én regendruppels aangegeven. Oeps, wat moet ze daar nu mee? Intuïtie is leuk, maar dit is klare taal… Moet ze het mij vertellen, of niet? Een ongemakkelijk gevoel nestelt zich in haar buik. Ze kruipt terug in bed en is snel weer onder zeil. Een half uur later gaat de wekker. Ik ben er als eerste uit, kijk door het slaapkamerraam naar buiten, zie volop sterren en zelfs de grote beer. “We gaan!” meld ik enthousiast, terwijl ik me vlot in m’n kleren hijs. Carla reageert wat minder enthousiast, maar komt er even later ook uit. Van de nachtelijke blik op haar telefoon weet ik niets.
Precies om half vier rijden we bij de boerderij weg. Er is geen maan, maar donker is het al niet meer. De nieuwe dag kondigt zich in het oosten met prachtige kleuren aan. Zondagochtend in alle vroegte, er is nauwelijks ander verkeer. De koffie en ontbijtkoek smaken uitstekend en de reis verloopt voorspoedig. We passeren Coevorden en de hemel is nog steeds praktisch onbewolkt. Een kwartier later parkeren we onze auto in de berm van de Hunebedweg en zien tussen de boompjes de imposante stenen-reeks al staan. Voor onze ogen is het dan al behoorlijk licht, voor m’n camera is het meegebrachte statief geen overbodige luxe. Uit de hand fotograferen met sluitertijden van een halve seconde is immers geen optie. Langzaam wordt het lichter en ik fotografeer het imposante bouwwerk op allerlei manieren en met en zonder Carla er bij. De sfeer is magisch en de ene foto pakt nog mooier uit dan de andere. Wauw, wat is dit te gek, wat kunnen we samen toch prachtige dingen maken!
Als we klaar zijn genieten we van ons meegebrachte ontbijt, bovenop het hunebed. En daar vertelt Carla me eindelijk ‘haar geheim’. “Ik wist niet of ik het je vertellen moest, dan waren we misschien helemaal niet gegaan! Ik ben zo blij dat ik tóch op mijn intuïtie vertrouwd heb en dat we wél gegaan zijn!”, glundert ze. “Ze moeten jou maar inhuren, daar bij Buienradar”, zeg ik lachend, “Jouw intuïtie is betrouwbaarder dan het hele wereldwijde netwerk van weercomputers bij elkaar.” Het is nog steeds stralend mooi weer als we Drenthe achter ons laten en weer koers zetten richting Achterhoek. Daar stappen we even na negenen ons bed weer in. Met op ons netvlies de prachtige beelden die we eerder die ochtend schoten. Met dank aan Carla’s intuïtie!
