We eten ons momenteel ongans aan witte druiven! We maken líters druivensap, vriezen ze in en experimenteren ook met druivenjam. Maar bovenal: we eten ze volop! Toen ik twintig jaar geleden op Groot Brandenborch kwam wonen, was één van mijn eerste acties het planten van een druivenplant tegen de achtergevel. Nou ja druivenplànt, veel meer dan een stokje met een kluitje was het niet. Maar ze voelde zich hier kennelijk thuis en nam al na een paar jaar het grootste deel van de achtergevel in beslag. En druiven gaf ze ook al vlot, zij het ‘t ene jaar wat meer dan het andere.
Want de natuur zit prachtig in elkaar! Toen Carla twee jaar gelden mijn leven binnen stapte en al snel mee ging kijken, leren en doen op het erf, merkte ik dat het haar verdrietig stemde als een bepaalde teelt niet of minder goed lukte. Als nauwkeurig gelegde bonen slecht opkwamen en vervolgens ook nog eens bijna geen vrucht droegen of slakken, rupsen of engerlingen de andijvie- of koolplantjes molesteerden. Ik kon haar dan helpen door haar ‘met andere ogen’ naar de tuin te laten kijken. Want terwijl het ene gewas het wat moeilijk heeft, brult het andere je qua levenslust en groeikracht tegemoet!
Niet dat ik het niet jammer vind als bonen bijleggen en rupsen en slakken rapen ‘tot je een ons weegt’ ogenschijnlijk niet of nauwelijks effect heeft, maar wat mij altijd weer helpt, is kijken naar de dingen die wél goed gaan. En zo kom ik terug bij onze druif. Nog niet eerder in haar twintigjarig bestaan heeft ze zó overvloedig gedragen. Niet alleen véél, de trossen zijn ook nog eens bijzonder groot en niet of nauwelijks aangetast. Ze zijn een ‘plaatje’, zeg maar ‘om op te vreten’ en zeker ook om te fotograferen, wat ik dus ook doe!
Vorig jaar hadden we een enorme pruimenoogst en kísten vol appels. We maakten pannen vol pruimenjam en lieten een groot deel van de appel- en perenoogst tot sap persen. Dit jaar waren er nauwelijks pruimen en ook de appeloogst valt, mede door de droogte, tegen. Maar hoe mooi en bijzonder is het dat de natuur ons deze zomer met zo’n onverwacht rijke druivengift verrast, zodat er toch weer volop eigen sap en eigen jam op de kelderplanken komt te staan. En Carla? Die maakt zich inmiddels al minder druk wanneer het met een teelt wat moeizaam gaat. “Ja, eigenlijk is het al jaren mijn overtuiging: ‘Het universum ís één en al overvloed. Er hoeft geen tekort te zijn, voor niemand niet!” Ik weet het, Carla heeft gelijk. Dat we dit lang niet altijd zo kunnen ervaren ligt niet aan de natuur, niet aan jou en mij, maar aan de heersende macht. Die scheppen tekorten, bewust, zoals nu weer aan energie, maar dat is een ander verhaal. Ik ga denk ik zo hout hakken.”
