Het was bijna Pasen, een kleine kwart eeuw geleden en ik had nog niet zo lang een relatie met een lieve vrouw, moeder van twee jonge meiskes. Die woonden de ene week bij hun vader, de andere week bij hun moeder, waar ik dus ook geregeld kwam. Die middag waren de kinderen opgewonden uit school gekomen, ze hadden paaseieren gezocht en de jongste had ‘het gouden ei’ gevonden. Een prachtig goudglanzend ei, het meest bijzondere van allemaal! Nadat we het ei uitgebreid bewonderd hadden, moest het plechtig worden begraven. Als eerbetoon aan de aarde, die ieder voorjaar zoveel nieuw leven doet ontspruiten. Er werd een mooi plekje in de tuin uitgezocht en daar kreeg het ei zijn bestemming. Na het paasweekeinde gingen de kinderen weer naar hun vader.
Ik woonde in die tijd in een houten huisje in het bos en had daar in een bloempot een piepklein walnotenboompje staan. Eerder had ik als experiment drie noten in de aarde gestopt en daarvan was er één uitgekomen. Het was een mooie stevige ‘spriet’, ongeveer zo groot als mijn pink. En toen ontstond er een leuk plan. Terwijl de meisjes bij hun vader waren, plantten hun moeder en ik de jonge loot in haar tuin, precies op de plek waar het ei begraven lag. Groot was de verrassing van de kinderen toen ze de week daarop weer bij hun moeder kwamen: het gouden ei was uitgekomen! Ze hadden de heerlijke leeftijd waarop fantasie en werkelijkheid nog zo makkelijk in elkaar overlopen. Het boompje groeide voorspoedig, zo ook mijn relatie met de moeder van de meisjes. Ik werd hun ‘bonus vader’ en gezamenlijk streken we op boerderij Groot Brandenborch neer. De jonge notenboom, heuphoog inmiddels, ging uiteraard met ons mee.
En nu, ruim twintig jaar later, is het zelf gezaaide boompje uitgeroeid tot een joekel van een boom, een sieraad op het erf. Er is veel gebeurd in de tussenliggende tijd, zoals dat gaat in mensenlevens. De meisjes van toen zijn uit mijn leven verdwenen, evenals hun halfbroertje – mijn zoon – en hun moeder. Ook is de tijd waarin we leven een heel bijzondere, oude ‘waarheden’ sneuvelen en nieuwe inzichten doemen op. Evenals nieuwe mensen, nieuwe vriendschappen en een nieuwe vrouw in mijn leven: Carla! Maar er zijn ook dingen die gewoon zijn gebleven, zoals de prachtige notenboom, ooit ontsproten uit een gouden ei, uit de fantasie van een paar lieve mensen. Nu zitten Carla en ik op onze knieën in het gras onder diezelfde boom. Nooit eerder droeg ze zo overvloedig, de grond ligt geregeld bezaaid. Eerder schreef ik al over de overvloedige druivenoogst en hoe fijn het is je te realiseren dat er soms dingen tegen zitten, bijvoorbeeld een bepaalde teelt, maar dat er andersom ook altijd dingen zijn die méé-zitten, die je verrassen. Al noten rapend realiseer ik me weer eens dat dit geldt voor alles in het leven. Genietend kijk ik naar de vlijtig noten rapende vrouw met wie ik binnenkort alweer één jaar getrouwd ben! En ik voel me ongelofelijk rijk!
