Onverwacht slaat ‘ie toe: de twijfel. Niet vaak, hoogst zelden eigenlijk, maar daardoor juist extra hard. Zoals nu. Want wees nou even reëel, we zouden worden geregeerd door reptielen, door wezens van buitenaardse komaf die ons bewust in angst houden, omdat ze zich met onze angst ‘voeden’, die uit zouden zijn op totale wereldcontrole, die het uiteindelijk voor het zeggen zouden hebben in alle organisaties die er enigszins toe doen, waaronder de voedingsmiddelen- en farmaceutische industrieën, de energiemaatschappijen, de media, het onderwijs en de grotere goededoelenorganisaties. De oorlogen van de afgelopen eeuw zouden zijn gefinancierd door de allerrijksten, die daarbij beide partijen even hard steunden. De vernietiging van de ‘Twin-towers’, zou een ‘inside job’ zijn geweest, uitgevoerd in opdracht van de Amerikaanse overheid zelf. Covid zou een verzinsel zijn om ons weer eens extra bang te maken, met als doel de hele wereldbevolking te vaccineren met een middel dat ons lichaam niet beschermt, maar juist verzwakt. De mondkapjes en de QR codes zouden zijn bedacht om te testen hoe makkelijk een samenleving te manipuleren valt… Dit alles geloof je toch niet!
Zeker niet op een moment als nu. Ik ben in gezelschap van zo’n vijfentwintig goed opgeleide mensen, van alle leeftijden en allerlei pluimage. Te oordelen naar de gesprekken om me heen kijkt iedereen regelmatig naar het NOS journaal en heeft iedereen in meer of mindere mate vertrouwen in de politiek. En maakt niemand zich zorgen over de effecten van chemtrails, het kunstmatig manipuleren van het weer, de schijnbaar nooit ophoudende honger in grote delen van de wereld of de deelname van talloze in aanzien staande personen aan bijeenkomsten met satanisch ritueel kindermisbruik en -moord. Het is ook allemaal – bijna – niet te geloven.
Maar dan herinner ik me de verbazing weer die ik als kind had. De verbazing over de alsmaar voortdurende vervuiling van de aarde, waar niemand echt iets aan leek te doen, de verbazing over de enorme honger in de wereld, terwijl er – zo werd me verteld – genoeg voedsel geproduceerd werd voor iedereen. De verbazing over de alsmaar voortdurende oorlogen, op allerlei plekken op aarde, terwijl er na de 2e wereldoorlog toch afgesproken was: ‘dat nooit meer!’ De verbazing over de slechte staat van dierwelzijn in de grootscheepse veehouderijen, de verbazing over het gebruik van bestrijdingsmiddelen en kunstmest in de landbouw, terwijl alom bekend was dat dit slecht was voor het milieu en voor de consument van deze producten. De verbazing van een kind… mijn verbazing. Op het moment dat ik me dit realiseer is de twijfel in één keer weer weg. Het is bijna niet te geloven, dat klopt, maar ik kan niet anders. De puzzel waar ik als kind aan begon, nadert zijn voltooiing. Het wordt tijd voor een nieuwe tijd, voor schoon schip! Ik wens je een verrassend en boven alles liefdevol nieuwjaar toe!
