Bijna iedere keer als ik Carla masseer – en dat doe ik graag en regelmatig – voel ik verwondering opkomen als ik bij haar voeten arriveer. Verwondering en ook iets van ontroering. De schouders, rug en onderrug, de billen, boven- en onderbenen, zijn allemaal grote vlakken die met lange halen te masseren zijn. Maar als ik bij de voeten aankom, vragen die een heel ander ‘beleid’, met veel kleinere bewegingen en meer inzet van mijn vingers. Terwijl ik bezig ben realiseer ik me hoe ongelofelijk hard juist dit stukje lichaam iedere dag weer moet werken en hoe wonderlijk het eigenlijk is dat voeten er – meestal – zo gaaf en vitaal uitzien.
Nieuwsgierig geworden lees ik op internet dat onze voeten dagelijks gemiddeld zo’n 6.000 stappen zetten en dat dit bij actieve mensen oploopt tot 10.000 stappen en meer. Bij elke stap komt er kortstondig een druk op de voet van anderhalf tot twee maal het lichaamsgewicht van de bewuste persoon en bij hardlopen zelfs drie tot drie-en-een-half keer dit gewicht. Dat betekent voor de voeten van iemand van 80 kilo telkens kortstondig een belasting van meer dan 250 kilo!
Ik kan al masserende rustig tien minuten met een voet bezig zijn. Carla verdwijnt dan meestal in ‘een staat van zen’ waarbij de tevreden geluidjes, die me tijdens het masseren van haar rug en benen lieten weten dat het fijn was wat ik deed, langzaam aan verstommen. Op een website van een opleidingsinstituut voor complementaire gezondheidszorg lees ik over voetmassages: Door de voetmassage worden blokkades opgeheven en kan de energie weer vrijelijk door je lichaam stromen. Hierdoor kan het zich beter van afvalstoffen ontdoen. Dat zorgt vervolgens voor een betere stofwisseling waardoor je je weer fijner voelt (…).
Recent kregen we tweemaal bezoek van mensen uit onze omgeving die we in beide gevallen een poos niet hadden gezien. Beiden hadden een zeer heftige en traumatiserende tijd achter de rug en het was nu de eerste keer dat we elkaar weer troffen. We schonken koffie of thee met iets zelfgemaakts lekkers erbij en boden een luisterend oor. De machteloosheid, de wanhoop en het verdriet vulden de ruimte. Totdat de gedachte aan een voetmassage zich aandiende. Even vond ik het wat lastig en twijfelde ik of ik het zou voorstellen. Zou het niet ‘raar’ gevonden worden als ik dat aanbood? Aan de andere kant, een voetmassage is tamelijk laagdrempelig, alleen de schoenen en sokken hoeven maar uit.
‘Zou je het fijn vinden als ik zo meteen je voeten zou masseren?’, hoorde ik mezelf dan ook voorstellen, op een moment dat het even stil was. ‘O wil je dat echt? Dat lijkt me heel fijn.’, was in beide gevallen zo ongeveer de reactie. Dus masseerde ik hun voeten, die wonderlijke, gevoelige, prachtig gebouwde en toch zo ongelofelijk sterke en vitale onderdanen van het menselijk lichaam. Beide keren droomden de ontvangers even helemaal weg. Het denken verstomde, koude voeten werden langzaam weer warm.
