Van 7 t/m 10 september jl. waren Carla en ik aanwezig bij het evenement Erotic Art London. Voor het eerst traden we naar buiten met onze erotische foto’s. Met de beelden die we aanvankelijk puur voor onszelf maakten, maar waarvan gaandeweg steeds duidelijker werd dat we ze graag met ‘de wereld’ wilden delen. Omdat we ze zelf zo mooi en liefdevol vinden en omdat naaktheid en seksualiteit zo volkomen onterecht met gevoelens van schuld en schaamte omgeven is. Gevoelens waar wijzelf ook nog niet geheel vrij van zijn, dus deze expositie was voor ons op z’n zachtst gezegd… een spannende onderneming! De stad liet zich op z’n mooist zien, met een strak blauwe lucht, mediterrane temperaturen en langs de Theems flanerende ’s zomers geklede mensen van alle leeftijden. Op letterlijk een steenworp afstand van het beroemde reuzenrad ‘London Eye’ staat de OXO Tower Wharf, een karakteristiek oud fabriekspand dat voor de vierde maal onderdak bood aan Erotic Art London.
Met kloppend hart stapten we op de openingsavond het pand binnen, door de toegangsdeur die we al kenden van de foto’s op internet. Wat zouden we aantreffen? Ons werk zou te zien zijn te midden van werk van vele tientallen kunstenaars van over de hele wereld. Zou het een mooi plekje hebben gekregen en ook… zou het tot zijn recht komen? Zou het niet ‘weggeblazen’ worden door veel erotischere kunst. Door woeste beelden vol dildo’s, leer, touwen en zweepjes? En de aangekondigde erotische optredens, demonstraties en workshops, hoe zouden we die ervaren, zouden ze ons niet tegen staan?
De ontvangst was bijzonder vriendelijk en verliep soepel. Ja, we stonden op de gastenlijst, kregen een polsbandje en konden doorlopen. Vol verwachting doorkruisten we de eerste gangen, de eerste ruimtes. Veel oog voor het aan de muren hangende werk hadden we nu niet, dat zou later wel komen. Eerst wilden we onze eigen foto’s vinden. En daar… daar waren ze! Op de tweede verdieping op een mooie plek met tamelijk goed licht hingen ze netjes bij elkaar. En wauw, we waren opnieuw onder de indruk van ons eigen werk. Hier hingen we dan, in al onze naakte kwetsbaarheid, te zien voor iedereen die de expositie bezoeken zou.
En de bezoekers kwamen. Man, vrouw, jong, oud, met artistieke achtergrond en gewoon geïnteresseerd, uit alle windstreken, maar uiteraard vooral uit Londen zelf. Al snel merkten we dat onze foto’s de aandacht trokken, dat ze vragen opriepen en dat men het leuk vond om ons als makers te ontmoeten. Hadden we elkaar echt pas op latere leeftijd leren kennen, deden we echt alles met z’n tweetjes en was dit werkelijk de eerste keer dat we exposeerden? We kregen complimenten en niet zo’n klein beetje ook. Men ervaarde ons werk als ‘very inspiring, innovative, with beautiful colours’ en men merkte op ‘what a lovely couple you are’ en ‘you clearly enjoy it!’
Een stevig gebouwde vrouw met een gezellig koppie blonde krullen, vrolijk twinkelende ogen en ongeveer van onze leeftijd blééf ons bevragen en complimenteren. Toen ze uiteindelijk toch door haar lovende woorden heen was vroeg ze plotseling: “Would you also like to see a naked photo of me?” Dat wilden we wel waarop ze zonder aarzeling haar telefoon pakte, even door haar mappen scrolde om ons vervolgens vol trots een selfie te tonen waarop ze met een brede glimlacht boven haar pronte borsten de camera in keek. En toen we positief reageerden scrolde ze enthousiast verder om een tweede lief-stoere blootfoto te tonen.
De vier expositiedagen zijn als een roes aan ons voorbij gegaan. ’s Ochtends wandelden Carla en ik door de stad en bekeken the Big Ben, the Houses of Parliament, de prachtige fonteinen op Trafalgar square en een expositie over de oudste geschiedenis van de mensheid in het British Museum. ’s Middags en ’s avonds waren we meestentijds in de OXO Tower Wharf. Daar hadden we vele tientallen ontmoetingen met mede exposanten en bezoekers, allemaal lieve gewone mensen zoals jij en ik. Zo was er het jonge Italiaanse stel, hij fotograaf en filmer, zij journaliste. ‘Een expositie als deze is in ons land ondenkbaar’, vertelden ze. Daarom maakten ze een uitgebreid verslag van het evenement en interviewden verscheidene exposanten, waaronder Carla en mij. Met de bedoeling hier later via social media hun landgenoten deelgenoot van te maken.
Er was de Amerikaanse fotografe die al jaren trouwreportages maakte en op een gegeven moment, omdat daar vraag naar bleek te zijn, ook intimiteitsfotografie is gaan doen. Daarbij legt ze mensen op een stijlvolle manier vast tijdens hun aller intiemste momenten van samenzijn, tijdens het vrijen dus. Het fotovaklab waar ze als bruidsfotografe al jaren klant was, kon haar nieuwe activiteit echter niet waarderen en ontsloeg haar na het zien van de eerste blootfoto’s resoluut als klant. En dan was er de Noors/Litouwse schilderes die een sterke verwantschap met ons voelde; ook haar schilderijen zijn autobiografisch zo vertelde ze met een blosje op haar wangen. Ze schildert met felle kleuren en krachtige penseelstreken en in een brochure van haar werk staan onder meer een zelfportret waarop ze je met twee prachtige open ogen aankijkt, alsook twee schilderijen waarbij ze liggend op haar rug heerlijk met zichzelf vrijt. Dan was er het lieve stel op leeftijd dat elkaar, net als wij, pas tamelijk recent had leren kennen. Tijdens de corona crisis hadden ze elkaar een poos niet kunnen zien en dat had zowel het verlangen naar elkaar alsook hun creativiteit flink opgezweept, waarop ze elkaar lief-ondeugende foto’s zijn gaan sturen. Enkele daarvan hingen nu op de expositie.
Naast de tentoonstelling waren er tal van demonstraties, lezingen en optredens en daar hebben we er verscheidene van bezocht. Eén daarvan was de lezing van John Button van de website Honest Erotica over transgressive art, grensoverschrijdende kunst. Daarin betoogde hij dat om grenzen te verkennen, bijvoorbeeld van wat maatschappelijk wel of niet aanvaard is, je mensen nodig hebt die die grenzen willen opzoeken en ook overschrijden. Als fotograaf is dit een bekend fenomeen immers, iedere keer als je scherp stelt ga je de scherpte een stukje voorbij – lees de grens over – om daarna terug te kunnen keren naar de werkelijke scherpte. Schrijvers en kunstenaars speelden en spelen in het verkennen van grenzen een uiterst belangrijke rol en zeker bij een thema als erotiek is het boeiend om te kijken waar, door de eeuwen heen, de grenzen van wat maatschappelijk geaccepteerd was lagen.
Maar het was zeker niet alleen ‘serious business’ wat de klok sloeg; we zagen ook verschillende strip- en paaldans acts. We hadden daar beiden niet of nauwelijks ervaring mee en de kritische stemmetjes in ons hoofd hadden het er op voorhand lastig mee. Want was zo’n ingestudeerde uitkleed show niet ‘plat’ en vrouw- (en ook man) onvriendelijk? We hebben het over ons heen laten komen en… er volop van genoten. Want de vrouwelijke en ook enkele mannelijke artiesten verzorgden hun optredens met zóveel zichtbaar plezier, dat je niet anders kon dan er bewondering voor voelen. En uiteindelijk deden ze niets anders dan dat wijzelf ook gedaan hebben, onze lichamen vanuit een gevoel van eigenwaarde, vrijheid en liefde op een zo mooi mogelijke manier aan anderen laten zien.
Uiteindelijk namen Carla en ik ook de tijd om de expositie zelf uitgebreid te bekijken. Niet al het werk sprak ons aan, maar meer dan genoeg deed dat wel, zodat we op een gegeven moment beiden met onze telefoontjes foto’s zijn gaan maken van de stukken die we echt mooi vonden. Hieruit stelden we ieder een persoonlijke top 5 samen. Waar we uiteraard benieuwd naar waren, was of we wellicht dezelfde kunstenaars en misschien zelfs één of meer dezelfde werken hadden uitgekozen. En dat bleek inderdaad het geval. Meerdere kunstenaars hadden onze gezamenlijke interesse en van één van hen, de Roemeense Anca Georgescu, hadden we beiden hetzelfde werk in onze top 5 staan. Deze gepassioneerde kunstenares tekent met potlood, fineliner en ecoline en de tekening die ons beiden aansprak toont een vrouw en een man, volop genietend van hun liefdesspel. Het is hun voelbare gretigheid die de tekening zijn kracht geeft.
Warme gevoelens houden we over aan het Britse artistieke duo Emma-Michelle en Jules, die met enkele prachtige esoterische foto’s in dezelfde zaal hingen als wij. Aan de twee mede-Nederlanders schilderes Helen Roeten en fotograaf Michel Ranzijn met wie we af en toe de warme drukte van het expositie gebouw ontvluchtten, om in het er tegenover gelegen koele café iets te drinken. En dan was er Uwe Buchner, onze wat stille ‘Duitse buurman’ die met zijn geheel met de computer gemaakte erotische kunst direct naast ons hing. Zijn meest in het oog springende werk bestond uit een groot aantal tongen die, druipend van het speeksel, als stalactieten omlaag hingen. Uwe speelt met het idee om in Duitsland een expositie als deze te gaan organiseren en zou het geweldig vinden als wij dan ook zouden deelnemen. Want: ‘you have really added a new element to erotic photography!’ Met een bijzonder warme ‘hug’ namen we afscheid en stapten even later de underground in, op weg naar het vliegveld, op weg naar huis.
