‘Het was écht een leuke man. Ik kon goed met hem praten en hij leek heel begripvol toen ik aangaf dat ik die avond wél bij hem wilde blijven slapen, maar nog geen seks wilde. Maar eenmaal in zijn huis en in zijn bed, verdampten alle mooie woorden als sneeuw voor de zon. Hij was geil en moest en zou met me neuken. Pas toen bij mij de tranen kwamen, drong het tot hem door dat ik dat écht niet wilde. Met een rotgevoel zijn we gaan slapen, voor zover dat lukte. De volgende ochtend voelde ik me nog steeds beroerd. Ik ben weg gegaan en we hebben elkaar niet meer gezien.’
Bovenstaand verhaal vormt, in mijn eigen woorden, de kern van een column van een journaliste van een bekend vrouwenmagazine. Ik kwam het onlangs tegen op internet en het bleek om een aflevering te gaan uit een serie waarin medewerkers van dat tijdschrift ervaringen op het gebied van seksualiteit beschreven. Deze journaliste vertelde over de tijd dat ze regelmatig datete. Ze had de man in kwestie een paar keer ontmoet, waarna ze na een avondje stappen wel bij hem wilde overnachten.
Het lezen van deze column deed van alles met me. Aanvankelijk voelde ik vooral boosheid naar deze man. ‘Moest je weer zo nodig je pik achterna lopen, eikel! Haar boodschap vooraf was toch overduidelijk! Op deze manier gaan vrouwen ons mannen nooit vertrouwen.’ Toen die eerste boosheid wegzakte, kwam er onmiddellijk een andere boosheid op, maar nu naar de journaliste! Want dat ze jaren geleden deze nare ervaring had opgedaan is één, maar dat ze daar nu op deze wijze in een veelgelezen magazine over schreef is twee. Even voor alle duidelijkheid, ik keur het gedrag van deze man zeker niet goed. Maar het is één van de miljoenen verhalen over seksueel wangedrag van mannen. En dan is dit nog een tamelijk mild verhaal. Maar wanneer je als journaliste van een bekend blad anno 2023 niet verder komt dan jezelf als slachtoffer neerzetten, vind ik dat dom en onnodig frustrerend, ook van de hoofdredactie overigens.
Hoe mooi had de column kunnen worden als deze vrouw blijk had gegeven van voortschrijdend inzicht, van persoonlijke groei op het gebied van seksualiteit en eigenwaarde. Als ze iets had geschreven in de trant van: ‘wanneer ik nu nog eens in een vergelijkbare situatie terecht zou komen, zou ik het heel anders aanpakken. Dan zou ik niet alleen respect willen voor mijn eigen gevoelens – vanavond wil ik nog geen seks – maar ook voor die van hém. Want zijn gevoelens – ik wil graag met je vrijen – zijn niet minder belangrijk dan de mijne. Ik zou me wellicht gevleid durven voelen voor het feit dat hij me zo aantrekkelijk vindt. Ik zou zijn erecte mannelijkheid kunnen prijzen en misschien zelfs met mijn handen of mijn mond gaan verwennen. Of ik zou kunnen voorstellen dat hij in mijn bijzijn lekker met zichzelf gaat vrijen en ervaren dat mij dat misschien wel zó zou opwinden, dat ook ik heerlijk met mezelf ga vrijen. Het zou op deze wijze een geweldige avond hebben kunnen worden en misschien wel het begin van een hele leuke relatie.’ Maar zo eindigde dit artikeltje dus niet.
Mijn boosheid over deze karige column heeft natuurlijk niet lang geduurd. Iedereen beziet de dingen vanuit het perspectief dat hij of zij op dat moment heeft en ik weet uit eigen ervaring hoe lastig het is om oude patronen en oude programmeringen los te laten. Maar ook hoe heerlijk het is wanneer dat wel lukt en je je weer een stukje vrijer voelt. En dat vrije gevoel, dat gun ik iedereen. Dus leef en… vrij!
