2023… het einde is in zicht. Het einde van een intens jaar. Ik kijk terug naar wat zich hierin allemaal heeft afgespeeld en word stil, heel stil…
…en terwijl ik me in die stilte begeef… borrelt een diep gevoel van dankbaarheid op. Dankbaarheid voor waar we met ons allen doorheen gaan, op dit moment in de tijd, ons collectieve bewustzijn. Voor sommigen zijn dit hele bewuste processen waarin heftige pijn, boosheid en verdriet naar de oppervlakte komen, gevoeld worden en mogen oplossen. Bij anderen wordt op een meer onbewust niveau veel doorgewerkt. Beiden even waardevol. We doen het met elkaar, ieder individu die op dit moment op aarde rondloopt heeft zijn of haar rol hierin, niemand uitgezonderd.
…en terwijl ik me in die stilte begeef… voel ik eenzaamheid opkomen. In alle chaos en rumoer lijkt het of we elkaar kwijtraken. We verlangen zo naar meer saamhorigheid, naar een leven in kleinere gemeenschappen, een leven zonder prestatiedrang, zonder angst voor tekorten, gewoon mogen zijn wie we zijn. Want ja dat is ons geboorterecht, een leven in vrijheid en overvloed. Dat recht zijn we weer aan het terugpakken, maar het gaat nog even niet zonder slag of stoot. De dualiteit op aarde lijkt hoogtij te vieren. Lijkt… want we weten dat het slechts de collectieve stuiptrekkingen zijn van diegenen die voelen dat zij hun macht aan het verliezen zijn.
…en terwijl ik me in die stilte begeef… stroomt een enorme vreugde en blijdschap binnen. Ik zie ontwaakte zielen, toenemend in aantal, zingend, dansend, spelend, genietend. Ze reiken de handen uit naar elkaar en naar diegenen die nog in de illusie van angst verblijven, naar diegenen die het spel nog serieus nemen: ‘Ontwaak lief mens, de zon schijnt ook voor jou!’
…en terwijl ik me in die stilte begeef… zie ik aan de horizon het nieuwe jaar opdoemen. Het ziet er avontuurlijk uit, vol nieuwe kansen en mogelijkheden!
